top of page

27 | Rikkert Paauw

RIKKERT PAAUW

16.02.2017 - 01.04.2017

pictures by Miles Fischler

Lees meer | Read more

Rikkert Paauw

The aesthetics of local garbage


For Dutch designer Rikkert Paauw, the ground materials for building design simply lay in the streets. One of his favorite occupations consists of creating design on location, made out of thrown away materials he finds on the spot. In Toulon for instance, he constructed a table out of tiles found in the neighborhood, in Milan garbage wood resulted in a lamp poste and in Vienna old littered shelves metamorphosed into a small public building. “Using garbage is pure logics”, the designer says. “If I were to live in the woods, I’d use branches of trees”.


By transforming the city’s waste into installations within that same city, Rikkert keeps the circle of his circular design very short and builds a story that goes far beyond sustainability or reuse. He creates artful concrescences of the environment, termite mounds — so to speak — within the city that describes its inhabitants. “For instance, I noticed that the chipboards in Saint-Petersburg were a lot more beautiful than elsewhere”, tells Rikkert. “In Milan, I remarked that the communication with the people ran smoother and that the litter in general was more colorful and smooth”.


The shape of Rikkert’s work is most of the time determined by his findings, and thus by coincidence. Despite the element of Fate, Rikkert upholds a very clear design language. He manages to collate different rough forms and a waver of colors in one serene design. His natural feeling for rhythm and color is astounding. Rikkert Paauw literally creates order in chaos.


Local litter isn’t the only darling of this designer. Modular design is another one. Make that: modularity pushed to the extreme. For a project in Sydney he’d thought up Verbindingstuk, a metal linker to fasten a horizontal beam to a vertical one. That simple object allows people from all over the world to build anything with the (thrown away) woods locally available. Design doesn’t get more modular than this. Although: “At Valerie Traan I’ll present a closet that consists solely of steel pins put in the wall”, Rikkert says. “The shelves come from the streets or wherever I find them”. This is a closet that can be reshaped endlessly.


Rikkert will also show unassigned work: an adapted Ikea chair he found in the streets. “It’s a simple, basic chair with a well shaped seat”, he explains. “I didn’t like the trestle of the chair though, so I changed it with another one I’ve found”. And so, a recycled Ikea chair becomes a pièce de résistance. Consider it the cliffhanger of the show.

(text Ringo Gomez)

Rikkert Paauw

De esthetiek van lokaal afval


Wat Rikkert Paauw betreft, liggen de bouwstenen van design gewoonweg op straat. Het stokpaardje van deze jonge Nederlandse ontwerper bestaat in designontwikkeling op locatie, gemaakt van weggegooid materiaal dat hij ter plekke aantreft. Zo bouwde hij in Toulon een tafel van in de straat gevonden tegels, in Milaan een straatlantaarn van afgedankt schroothout en in Wenen een openbare ruimte van ter plaatse gevonden houten planken. “Afval gebruiken is pure logica”, zegt hij. “Zou ik in een bos wonen, dan zou ik met takken werken”.


Door het afval van een stad om te vormen tot een installatie in diezelfde stad, houdt Rikkert de cirkel van zijn circulair design erg kort en poneert hij een verhaal dat verdergaat dan duurzaamheid, ecologie of recyclage. Zijn werken zijn kunstige vergroeiingen van de omgeving, termietenheuvels van de stad die iets vertellen over de inwoners. “Zo waren de spaanderplaten in Sint-Petersburg opmerkelijk mooier dan elders”, zegt de ontwerper. “In Milaan viel het dan weer op dat het contact met de mensen vlotter verliep en dat de materialen kleuriger en gladder waren”.


Bij Rikkert wordt de vorm van het werk vaak bepaald door de vondst en dus door het toeval. Ondanks dat valt het op hoe helder Rikkerts designtaal is. Hij slaagt erin om afval in vele vormen en kleuren alsnog tot een sereen geheel samen te brengen. Zijn gevoel voor ritme en kleur is bijzonder sterk. Rikkert schept letterlijk orde in de chaos.


Lokaal afval is niet het enige stokpaardje van de ontwerper. Modulariteit is dat ook. Lees: ver doorgedreven modulariteit. Voor een project in Sydney bedacht hij al Verbindingsstuk, een metalen object waarmee een horizontale balk aan een verticale balk bevestigd kan worden. Door dat ene simpele object stelt hij mensen overal ter wereld in staat om te bouwen met balken die ter plaatse voorhanden zijn. Meer modulair wordt design niet. Hoewel: “Bij Valerie Traan stel ik een kast tentoon die enkel bestaat uit stalen pinnen in de muur”, vertelt Rikkert. “De planken komen van gevonden kasten”. Een kastsysteem dat er overal anders zal uitzien.


Rikkert toont in Antwerpen ook vrij werk, meer bepaald een aangepaste stoel van Ikea die hij op straat vond. “Het is een simpele, basale stoel met een goede zitvorm”, zegt hij daarover. “Het onderstel vond ik echter niets en heb ik vervangen door een ander, ook gevonden op straat”. En zo wordt een gerecycleerde Ikea-stoel de pièce de résistance. Laat dat de cliffhanger van de show zijn.

(tekst Ring Gomez)

bottom of page